Ik kan altijd bij mijn collega's terecht

Ik had mijn baan opgezegd en wist nog niet wat ik wilde gaan doen. Ik had er alle vertrouwen in dat er wel iets op mijn pad zou komen. Toen kwam er een LinkedIn berichtje binnen van Martijn met de vraag om een bakje koffie te drinken. Martijn en Dave ken ik van de gemeente Tilburg, daar werkten we meerdere jaren op de dezelfde afdeling. Ik dacht na dat berichtje: Leuk, maar is dat consultancy vak wel echt iets voor mij?

De afspraak was snel gepland en na dat gesprek wist ik het eigenlijk al. Ik dacht meteen dit vind ik heel tof. Ze houden van kwalitatief goed werk, zeker geen half werk. Daar hou ik ook van. En er is helemaal geen poeha, ‘doe maar lekker normaal’. Dat past bij wie ik als persoon ben.

Daarnaast biedt het werken voor D18 veel kansen om te kunnen ontwikkelen en samen dingen op te pakken. De afwisseling spreekt me ook erg aan.

Na dat eerste gesprek voelde ik al meteen hoe goed de match tussen D18 en mij zou zijn. Maar toen kwamen bij mijzelf twijfels. Zou ik dat dan wel kunnen? Heb ik wel genoeg kennis & ervaring om als consultant aan de slag te gaan? Heb ik wel genoeg te brengen?

Deze twijfels heb ik open uitgesproken in een tweede gesprek. Zo fijn ook dat dat meteen kon. Dat gesprek gaf me een goed gevoel en toen waren we er eigenlijk heel snel over uit. D18 en ik gaan samen verder.

Uiteraard heb ik nog steeds weleens last van mijn onzekerheden. Het fijne is dat ik dan terecht kan bij mijn collega’s van D18. Ik kan daar mijn verhaal kwijt en kan hulp vragen als ik deze nodig heb. Het is een fijne groep mensen met heel veel expertise op verschillende fronten.

Wat ik heb geleerd afgelopen maanden is dat ‘het niet weten’ niet verkeerd hoeft te zijn. Ook in gesprek met mijn collega’s in een opdracht spreek ik me nu hierover makkelijker uit. Het mooie is dan dat vaak duidelijk wordt dat ik niet de enige ben die het niet begrijpt. Er ontstaan daardoor juist mooie en kritische gesprekken.